İnsan bazen kendine bile itiraf etmeye korktuğu sanrılar yaşar
Hayellerine kavuşamamanın göz yaşlarını akıtamazken söz yaslarını akıtıverir en sevdiklerine
Evet agrasifim evet sinirliyim evet kavgacıyım
Neden mi çünkü herkes beni hep en güçlü zannetti öyle davrandı hep destek beklendi
Ama ruhumu yağmaladıklarını kimse farketmedi
Oysaki ben hep güçlü görünmeye çalışan ürkek kız çocuğuydum ver demeyi bilmeyen hakkı olanı bile istemeye çekinen ürkek bir kız çocuğuyum
Aklım ruhum bedenim her yanım sancılar içinde yaşadığım tüm kötü olayların bir sınav olduğuna inanmaya çalışmışsamda bunun bahtsız bedevilikten başka bir şey olmadığını görmüş biriyim ben
En büyük travmaları bile kolaylıkla atlaşmış gibi görünmekte üstüme yok peki neden hep buna zorlandım ben bu nasıl bitmek bilmeyen bir sınavdır ki
Kendine bile anlatmaya korktuğum buhranlarım var benim
Kendine bile göstermeye çekindiğim zavallılığım var
Neden ben diye başlayacağım her yeni cümleye merhaba ...
Saygılar bu isyanı görmezden gelenlere!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder