neden bu kadar acır için ?

nerde son
başlangıç nerde
canım acıyor gördüğüm her cümlede yüreğim inanmak istemiyor gözlerime
neler geçiyor içimdende susuyorum sustukça içime kapanıyorum
bunu görmek buradan takip etmek hiç hoşuma gitmiyor
nasılsın desem cevap alamayacağımı biliyorum
kar yağıyor istanbuluma
günümü karlı yollarla kapatıyorum
yastığıma başımı koymaya korkuyorum ya yine başlarsa kaybetme kabusları
ya toz pembe hayallerimin sadece tozu kalırsa
uzaktan sevmeyide bildim içten içe özlemeyi
ama bir başkasına gönlü kayarsa diye hep aklımda
oysa bana hiç bir şey vaadeden olmadı
önce hoşlantıydı sonra tanıdıkça gönlüm kaydı
bense onun için bir arkadaştan ibarettim aslında
ilgi duyduğun hatta ilgidende öte hissiyatlarının olduğu
biri
işte o birinin bir sevdiği olduğunu hissettiğin anda
nasıl kanamazki bu ruh
aslında neden bu kadar zor gelir ki
nasılsa hiçbir şeyin olamayacağını biliyorken bir umudun hiç olmamışken
neden bu kadar acır için ?
eh kime niyet kime kısmet
kader kısmet alacağın olsun aşk benden alacağın olsun
artık daha almadığın neyim kaldıysa al onlarda senin olsun
bana ben yeterim sevdalarda yok gözüm
yok bu saatten sonra kimselere sözüm
yaş değil kan dolar gözüm
iki damla akar sonra olur boğazıma düğüm

ani atak bir cümle

ÖZLEDİM ... ÖZLEMİMİ SESSİZLİKLE GİDERMEK İÇİN SAVAŞ VERDİM ... SONUÇ BİR İNCE SIZI BİR KAÇ DAMLA GÖZ YAŞI ...
sözler yaslı , gözler yaşlı
bir cümle ancak bu kadar acıtabilir içimi
beklenmedik anda bu cümle tarifsiz bir sona sürükleyebilirmiş insanı
son demek yeni bir başlangıca yönelmek midir ?
nefes alamadığını hissettiğin anda kendinden uzaklaşmak hevesi
ama aslında bunun daha çok içine hapsolmak olduğunu anlamak
panik atak atağa geçtiğinde o panik hali karanlıkta kaybolmak
ıssız soğuk kimsesiz o evde tek başına yapayalnız yok olmak sonsuza uzanmak
...

UNUTULUŞLAR

unutulmak koymaz ki bana kimleri unuttum ve kimler beni unuttu
zaman merhem zaman alışkanlık bu ruha
bırakıp gitmek mi yoksa bırakılacağını kabullenmek mi
sövmenk mi gerek kara bahta kör talihe zaman kaçış mı sıkıntılardan
inanmadılar bana unutmam dediğim o insanlar
görmedi kimseler bende o insanları sustum sandılar ki susmak erdem yanıldılar ben gibi
yanıldım her şeyin bir gün değişeceği masalına inandığımda
hayata kandığımda içtim yalnızlığımı doya doya
oysaki susuzluğum aşka
anlamadılar anlatmadılar yarım bıraktılar kaçtılartek yalan bendim gözlerinde tek hayal ismimdi sözlerinde
tek gerçekse yol verdiğimde ardına bile bakmadılar savaş nerdir
benim için savaşmadılar
savaş nedir öğrenmeye güçsüzdüler zorla güzellik olmazdı nede olsa
gerisi boş gerisi yalan gerisi dolan
susmaktı çare sustum
vazgeçtim sandılar
unuttum sandılar
ahhhhh bu sanrılar giderek can yakar oldular
iç ses karşıyım hala sana konuşturma çabaların boşa
uykusuzluk yorgon düşürecekse beni eyvallah
ama uyku vakti çoktan geçti büyüdük bak uymadanda
adalet sana bana
komik değil mi hiç adil yargılanmadık oysa
sus iç ses bir iç ayaklanma çıkartma ...