hiç benim adıma yazılan şarkı olmadı

dökülmedi güller yollarıma

bana yazılan iki kelam mesajdan öteye gitmedi

zamanla alıştım beni sevenin sevgisini saklamasına ve bunu söyleyememesine

bana yetti gözlerime bakarken gözlerinin içinin gülmesi

aslında bazen düşünüyorumda

şimdiki sevgi sözcüğü sarf edilirkenki niyetleri

böyle olması bana kafi

aldığım birkaç demet çiçekti sadece

onları kıskandıracak güzelliğe sahip olduğumu anımsatmazlardı bana

romantik değilimdir de oysa

ama ağlamayı iyi bilirim o çiçekler solmasın diye

yaşamla ölüm arasındaki git gelleri iyi bilirim saçma olsalarda

bunlar dışındada ''bilme'' yetisine sahip deiğilimdir

artık hiçbir şey bilmekte istemiyorum

belirsizlik . . .

en kötüsü de bu olsa gerek

artık sol tarfım acımıyor ''sayın elalem'' ; alıştım ben dünya haline