Buruk bir bayram geçiriyorum sanırım ondan böyleyim
hayata isyan ediyorum
neden her şey yolunda gitmemek zorunda anlam veremiyorum
erken kalkmadım bugün kalkmak istemedim
güzel kıyafetler giymedim yada bayram alışverişine gitmedim
gelen birkaç misafiride eşofmanlarla karşıladım
saçım başım kendinden geçmiş bir haldeydi hatta şişmiş gözler mutsuz bir yüz
umursamadım kim ne der diye
hala daha giremedim bayram havasına
ilk defa bir bayramda tüm arkadaşlarıma toplu mesaj çektim
tek tek yazardım mesajlarımı yanlarında olamasamda hiç unutmadığımı anlatabilmek adına
2senedir el öpmeye bir babanneme giderdim bayramda birde ananeme ; bu ilk eksik ziyaret olacak sanırım
okuduğum için başka kimseye gitmeye fırsatım olmuyordu yada bunu bahane ediyordum
eskiden bayramlıklarımı koltuğa oturturdum
heyecandan uyumazdım ve sabahta erkenden kalkar
kahvaltıyı hızla yapar hemen kendimi sokağa atardım
yada kapının zilinin çalmasıyla dışarı fırlardım
tuhafiyeden bir şey alındığında verilen süslü poşetler
itinayla saklanır bayram günü ortaya çıkarılırdı
ve onlara avuç dolusu şekerler konardı
bizim kuşakta 1984-90 yapımı yaklaşık 10 çocuktuk :)
nasıl desem biz mutluyduk gerçekten
el öperdik ve denirdiki el öpenleriniz çok olsun
olmuyor el öpenlerimiz daha da azalıyor
bugün hiç çocuk gelmedi desem yeri
yoktu eskiden ne domuz gribi nede organ mafyası yada vardıda bizler umursamazdık
hiçbir bayram eskisi olmayacak galiba neden ıssız sokaklar
eskiden tüm yakın sokaktan çocuklar bile gelirdi kapıya
yolda görsek tanımazdık belkide
ama bayramdı işte yüzlerde o içten gülümseme avuca konan bayramlık şekerler
gitgide yalnızlaşıyor muyuz ne ?. .
yada sadece ben ve çevremdekiler mi böyle ?. .
bu bayramda son beş bayramım gibi öylesine boş geçecek ben yine sadece hep gördüğüm insanlara uğrayacağım sadece
ve bu yüzden kimse bana ceza yazmayacak yada niye gelmedin diye soramayacak
kimse ne yasımı bilecek nede bayramlarıda normal bir gün gibi yaşama protestomu anlayabilecek
çocukluğumdaki bayramları bir daha yaşayamayacağım ne acı