hayata söylenecek pek sözüm kalmadı aslında
umutlarım yenik düştü tüm zamanlarıma
beklemeye gücüm kalmadı
gelecekte ne gelecek ???
meçhulün sayıklamaları arasında benim ismimde geçiyor arasıra
kapana sıkışan fare misali fenalardayım
ne yapsam ne etsemde çıkar yolumu kuşlarla sana iletsem
rüyalarımda bile ben ben değilim desem ;
mutlu bir yabancı gülümsüyor hemde çok içten
ne kadar anlarsın bunu sen
başka benliklere bürünerek çıkar oldum insanlar karşısına
mutlu ben maskemi kaybettim dün yürürken yolda
bir bayır tırmanıyorum düşe yuvarlana
azı gitti yolun çoğu kaldı daha ne kadar uzarsa
belkide son kullanma tarihim geçti çoktan
işim kaldı fallara görüyorum görüyorum . . .
eee ben neden bişey göremiyorum peki
bu at gözlüğünü kim gözlerime kim taktı
ben bana böylesine mi uzak kalmışım
böyle mi oluyormuş kendine bu denli yabancı kalış
hayat benim değil mi
avuçlarımda kalan yaşam hevesi kırıntılarıda bitmiş mi
cevapsız sorular
havada asılı kaldılar
kendime şimdi ne yalan cevaplar vereceğim acaba
ya da öylesi bir sessizlik ruhumda
arkadaşlarım arayıp görüşmek istediklerini söylüyor sıkça
o kadar kendime odaklıyım ki bu ara
insanların içinde görünmez olma okulunu tamamlıyorum kalıp bir başıma
derdimi anlatmaya yarayacak pekte kelimem kalmadı
nasıl diyeyim bu derin yaramı sana